Η παρουσία ή όχι φωτιάς (φρυκτού) στην αρχαία Ελλάδα, η εμφάνιση ή η αποκοπή του καπνού από μία φωτιά ιθαγενών στην αμερικανική ήπειρο, υπήρξαν εδώ και χιλιάδες χρόνια μέσα επικοινωνίας μακρών αποστάσεων. Με αυτούς τους τρόπους αρχαίοι λαοί κωδικοποίησαν και μάλιστα ψηφιακά οπτικά σήματα. Σήμερα η ύπαρξη φωτός ή όχι σε μια οπτική ίνα, αποτελεί εξέλιξη της αρχαιοελληνικής φρυκτωρίας αλλά δεν είναι ο πλέον διαδεδομένος τρόπος κωδικοποίησης. Στα περισσότερα από τα τεχνολογικά μας συστήματα χρησιμοποιούμε συνεχή (αναλογικά σήματα) τα οποία τα διαμορφώνουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να αναπαριστούν συνήθως δύο συγκεκριμένες (διακριτές) καταστάσεις σε συγκεκριμένα χρονικά σημεία. Η χρήση συνεχών σημάτων επιβάλλεται προκειμένου να εξασφαλιστεί η σε μεγαλύτερη απόσταση μετάδοσή τους[1].


[1] Γνωρίζουμε πχ. ότι ένα καλώδιο παράλληλης μετάδοσης παλμών centronic (εκτυπωτή) μπορεί να μεταδώσει το σήμα το πολύ μερικά μέτρα, ενώ ένα τηλεπικοινωνιακό καλώδιο αρκετά χιλιόμετρα.